
Το 2011, τόσο εγώ και, πόσο μάλλον, οι γονείς μου, δεν είχαμε ιδέα για τα κοιμητήρια ζώων συντροφιάς. Για την ακρίβεια, η πλειονότητα των ανθρώπων με κατοικίδια είχαν από ελάχιστες έως μηδαμινές πληροφορίες σχετικά με το τι κάνεις αφού το ζωάκι σου πεθάνει. Για αυτό και η συνηθέστερη λύση ήταν είτε η ταφή του ζώου σε ένα κοντινό βουνό ή πάρκο, είτε στον κήπο του σπιτιού. Λύσεις που αφενός δεν ήταν εύκολες για όλους, καθώς δεν μπορεί ο καθένας να σκάψει μόνος του έναν λάκκο και να θάψει το ζωάκι του, αφετέρου δεν σου εγγυόταν πως το ζώο σου δε θα ξεθαφτεί από εξωτερικούς παράγοντες (ανασκαφές, καιρικές συνθήκες, άλλα ζώα κλπ). Πλέον, όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Το ίντερνετ έχει βοηθήσει σημαντικά στην εκπαίδευση και ενημέρωση των απανταχού ζωόφιλων και τα κοιμητήρια ζώων συντροφιάς δεν είναι πια ένας «αστικός μύθος».
Την περασμένη Τετάρτη, επισκεφθήκαμε το κοιμητήριο μικρών ζώων Cats & Dogs στο Κορωπί, για να δούμε πώς είναι από κοντά ένα νεκροταφείο ζώων και να μάθουμε περισσότερα για τη λειτουργία του. Συναντήσαμε τον Θοδωρή Σεφερόπουλο, έναν εκ των ιδιοκτητών του χώρου, στο ξενοδοχείο του Cats & Dogs, από όπου και μας οδήγησε στην περιοχή του κοιμητηρίου, λίγα χιλιόμετρα παρακάτω, μέσα από μια διαδρομή γεμάτη ελαιώνες και χωράφια με αμπέλια.

Περνώντας την πύλη του κοιμητηρίου του Cats & Dogs, είδα μπροστά μου μια σειρά από υπερυψωμένα, ανθισμένα παρτέρια, τοποθετημένα στη σειρά, πεντακάθαρα και τακτοποιημένα -όπως με ενημέρωσε αργότερα ο Θοδωρής, η νομοθεσία απαγορεύει την ταφή των ζώων κάτω από την επιφάνεια του εδάφους. Ο καιρός, αν και μέσα Οκτώβρη, ήταν σχεδόν καλοκαιρινός και περνώντας ανάμεσα από τα παρτέρια, με τον ήλιο να λούζει τις μαρμάρινες πλάκες και τις τριανταφυλλιές να στολίζουν με τα εκτυφλωτικά τους χρώματα το σκηνικό, ένιωσα σαν να κάνω βόλτα σε ένα όμορφα προσεγμένο πάρκο και όχι σε ένα νεκροταφείο.


«Παιδάκι μου θα σε αγαπώ για πάντα, Η Μανούλα σου» – Ρόκυ
«Ήσουν ό,τι πολυτιμότερο είχα στη ζωή μου. Σε ευχαριστώ που ήρθες και με βρήκες εκείνη την ημέρα. Θα σε αγαπώ για πάντα. Καλή αντάμωση αστέρι μου. Η Μαμά σου» – Λέων
«Κόναν ο Αξέχαστος, 1999-2014»
«Μπουμπάκο μου, Γεράκο μου, Λίγο σε γνώρισα, Πολύ σε αγάπησα» Δεκέμβριος 2013 – Αύγουστος 2014
«Ήσουν ό,τι καλύτερο συνέβη στη ζωή μας. Μας χάρισες 14 ανεπανάληπτα χρόνια. Θα μας λείπεις και θα σε λατρεύουμε για πάντα» -Breath, 1/04/1999 – 26/04/2013
«ΓΥΡΝΑ ΠΙΣΩ ΨΥΧΗ ΜΟΥ!!» -Winnie 11/11/2014

«Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό γιατί κάθε περίπτωση ιδιοκτήτη είναι μοναδική και πάντα το κλίμα είναι ιδιαίτερα φορτισμένο όταν μας φέρνουν τα ζωάκια», μου λέει ο Θοδωρής, όταν τον ρωτάω αν υπάρχει κάποια σκηνή που του έμεινε χαραγμένη στο μυαλό. «Σίγουρα είναι πάντα πιο δύσκολο με τους ηλικιωμένους ανθρώπους, καθώς τα ζώα αυτά είναι πολλές φορές ό,τι πιο κοντινό έχουν σε οικογένεια. Κάποτε μια γιαγιά είχε φέρει μέχρι και κόλλυβα για το σκυλάκι της. Προσπαθείς να τους απομακρύνεις από το χώρο για να ολοκληρωθεί η διαδικασία της ταφής και δεν θέλουν να φύγουν, δεν θέλουν να τα αφήσουν. Και δεν είναι, φυσικά, ούτε για εμάς εύκολο, η συγκίνηση είναι μεγάλη κάθε φορά». Οι επόμενες επισκέψεις, ωστόσο, έχουν πιο ήπιο χαρακτήρα. «Οι επόμενες επισκέψεις;», ίσως αναρωτηθεί κάποιος. Φυσικά. Ο κόσμος πάντα επιστρέφει, είτε για να αλλάξει τα λουλούδια στον τάφο, είτε για να αφήσει κάποιο νέο παιχνίδι, είτε, απλά, για να πει μια γλυκιά κουβέντα στο πλάσμα που ήταν μέλος της οικογένειάς του τόσα χρόνια. Έτσι δεν συμβαίνει, άλλωστε, σε όλα τα νεκροταφεία;


«Οικονομική κρίση υπάρχει, όλοι οι ιδιοκτήτες ψάχνουν μια τιμή που να είναι μέσα στα όρια που να μπορεί να διαθέσει η οικογένειά τους -βάσει αυτού άλλωστε διαμορφώσαμε κι εμείς τις τιμές μας», μου λέει ο Θοδωρής. «Ακριβώς όμως επειδή μιλάμε για ζώα που ήταν μέλη της οικογένειας και, στις περισσότερες περιπτώσεις, πέθαναν σε μεγάλη ηλικία από γεράματα, όταν έχεις περάσει 10-15 χρόνια με ένα πλάσμα, το έχεις μεγαλώσει, το έχεις φροντίσει και έχεις δεθεί με αυτό, δεν θα λυπηθείς τα τελευταία έξοδα που θα χρειαστούν για να εξασφαλίσεις την ανάπαυσή του. Ειδικά όταν κάποιος βλέπει το χώρο και τη δουλειά που κάνουμε, καταλαβαίνει πως πρόκειται για ένα σχετικά μικρό ποσό ως αντίτιμο των υπηρεσιών που θα λάβει, έτσι δεν έχουμε αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα -μπορώ να σου πω μάλιστα πως όσο περνά ο καιρός και υπάρχει κατάλληλη ενημέρωση, τόσο περισσότερος κόσμος έρχεται». Σταματά δίπλα σε ένα παρτέρι και μου δείχνει μια πλάκα που γράφει “Μαξ”. «Και τον δικό μου εδώ τον έχω, μαζί με τα υπόλοιπα. Περιμένω τώρα να έρθει η πλάκα που έχω παραγγείλει για να στολίσω τη γωνιά του».

«Για να κάνεις κάτι τέτοιο πρέπει να το αγαπάς», μου λέει ο Θοδωρής. «Είχαμε, και έχουμε, για πολλά χρόνια το ξενοδοχείο για τα σκυλάκια, το οποίο στην πορεία μας έφερε στην αναζήτηση του τι γίνεται μετά. Είδαμε πως υπάρχει ένα πολύ μεγάλο κενό στο “τι γίνεται αφού πεθάνει ο σκύλος/γάτος”, τόσο νομικό όσο και πρακτικό. Ψάξαμε λοιπόν να βρούμε τι απαιτείται βάσει νόμου και δημιουργήσαμε το κοιμητήριο, το οποίο έχει αντίστοιχες προδιαγραφές με αυτές ενός κοιμητηρίου για ανθρώπους. Είναι πολύ σημαντικό το ότι ο χώρος μας είναι αδειοδοτημένος, καθώς αυτό σημαίνει πως, αν επιθυμεί ο ιδιοκτήτης, το ζώο του μπορεί να μείνει εδώ για πάντα και ο ίδιος να διαμορφώσει τον χώρο του όπως θέλει». Σε λίγο καιρό, μάλιστα, το κοιμητήριο θα διαθέτει και κρεματόριο, δίνοντας τη δυνατότητα στους ιδιοκτήτες των ζώων να ακολουθούν μια πιο γρήγορη και οικονομική διαδικασία, στο τέλος της οποίας το ζωάκι τους θα γυρίζει σπίτι μαζί τους. Η αθάνατη ελληνική γραφειοκρατία, βέβαια, κάνει ό,τι μπορεί για να δυσκολέψει το έργο τους, ο Θοδωρής Σεφερόπουλος όμως και τα αδέρφια του δεν το βάζουν κάτω.


*Όλες οι φωτογραφίες είναι από τον Μενέλαο Μυρίλλα (SOOC)
This post is also available in: Αγγλικα