Ανάμεσα σε ελαιώνες και αμπέλια στο Κορωπί, λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από την τελευταία κατοικία των ανθρώπων βρίσκεται εκείνη των μικρών ζώων. Ναι, ένα κοιμητήριο για μικρά ζώα.
Η αλήθεια είναι πως κατευθυνόμενη προς τα εκεί δεν είχα ιδέα τι θα αντίκριζα. «Τι διαφορετικό ή τι όμοιο με τα δικά μας κοιμητήρια θα συναντήσω», αναρωτιόμουνα. Η περιέργειά μου ήταν μεγάλη.
Φτάνοντας στο Cats & Dogs και περνώντας την είσοδο, μετά από δυο – τρεις «καλημέρες», ανοίγεται μπροστά μου ένας τεράστιος χώρος γεμάτος υπερυψωμένα, καταπράσινα παρτέρια και γύρω τους κόσμος πολύς.
Όλα είναι συμμετρικά τοποθετημένα, πεντακάθαρα και ιδιαίτερα προσεγμένα, κάνοντας το να μοιάζει περισσότερο με πάρκο παρά με κοιμητήριο.
Δεκάδες πλάκες τοποθετημένες η μία δίπλα στην άλλη, υποδεικνύουν τα σημεία στα οποία είναι θαμμένοι οι τετράποδοι φίλοι μας. Όλοι δίπλα – δίπλα, σαν να θέλει ο ένας να κρατάει συντροφιά στον άλλο.
Περπατώντας στον χώρο, με τον κ. Θοδωρή Σεφερόπουλο, για να μου λύσει όλες τις απορίες που θα «γεννιόντουσαν», παρατηρούσα όλους αυτούς τους ιδιαίτερους τάφους.
Άλλοι απλοί: Μια μικρή πλάκα, ένα όνομα κι ένας αριθμός. Άλλοι πάλι πιο εντυπωσιακοί: Μεανεμόμυλους, ένα αγαπημένο μπαλάκι, εικονίτσες, φωτογραφίες… και μερικά λόγια αγάπης.
Όπως θα με ενημερώσει ο κ. Σεφερόπουλος η νομοθεσία απαγορεύει την ταφή των ζώων κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, έτσι τα μικρά ζωάκια θάβονται στα ειδικά διαμορφωμένα παρτέρια αφού πρώτα τοποθετηθούν σε ξύλινα κουτιά (σαν μικρά φέρετρα).
«Ο κόσμος έρχεται τακτικά να επισκεφθεί το κοιμητήριο -αν και οι περισσότεροι προτιμούν το Σαββατοκύριακο. Άλλοι με λουλούδια άλλοι με κάποιο αγαπημένο αντικείμενο του κατοικιδίου τους για να το αφήσουν πάνω στην πλάκα του. Το κοιμητήριο πρέπει να είναι πάντα επισκέψιμο και καλοδιατηρημένο» μου λέει ο κ. Σεφερόπουλος όσο κινούμαστε ανάμεσα στα παρτέρια.
Όπως με πληροφορεί, με το πέρας των δύο χρόνων, κι αφού ενημερωθεί ο ιδιοκτήτης, είτε γίνεται εκταφή (εάν δεν επιθυμεί ο ιδιοκτήτης να ανανεώσει την «ενοικίαση» του χώρου) είτε αποφασίζεται η διατήρηση του μνήματος.
«Έρχονται μέχρι και ολόκληρες οικογένειες με τα παιδιά τους, κάθονται για λίγο, αναπολούν τις στιγμές με τον αγαπημένο τετράποδο φίλο τους, μετά φεύγουν. Το επόμενο Σαββατοκύριακο θα είναι και πάλι εδώ» μου λέει.
Αναρωτιέμαι -άραγε μόνο σκύλους και γάτες έχει το κοιμητήριο; Ο Θοδωρής μου λέει «Έλα μαζί μου». Προχωράμε. Φτάνουμε σχεδόν στη είσοδο του κοιμητηρίου. «Εδώ υπάρχει ένα κουνέλι ο Παρθενώνας. Απέναντι ακριβώς είχε μπει ένα άλογο»μου λέει.
Ο Θοδωρής Σεφερόπουλος μαζί με την οικογένεία του ξεκίνησαν από ένα ξενοδοχείο μικρών ζώων:
Αφουγκραζόμενοι την όλο και μεγαλύτερη ανάγκη που υπήρχε για μια τέτοια υπηρεσία, με πολλή ταλαιπωρία φτιάξαμε αυτό το κοιμητήριο. Είδαμε πως υπάρχει ένα πολύ μεγάλο κενό στο “τι γίνεται αφού πεθάνει ο σκύλος/γάτος”, τόσο νομικό όσο και πρακτικό. Ψάξαμε λοιπόν να βρούμε τι απαιτείται βάσει νόμου και δημιουργήσαμε το κοιμητήριο, το οποίο έχει αντίστοιχες προδιαγραφές με αυτές ενός κοιμητηρίου για ανθρώπους.
Πλέον σήμερα, το κοιμητήριο διαθέτει και κρεματόριο δίνοντας τη δυνατότητα στους ιδιοκτήτες των ζώων να ακολουθούν μια πιο γρήγορη διαδικασία, με την οποία το ζωάκι τους θα «γυρίζει» και πάλι στο σπίτι μαζί τους.
Αφήνοντας πίσω μου το κοιμητήριο ζώων κι αφού χαιρέτησα τον κ. Σεφερόπουλο, οι εικόνες των ιδιοκτητών μικρών ζώων που είχαν φτάσει το πρωί του Σαββάτου στο Κορωπί, με δάκρυα στα μάτια και ίσως με λίγα λουλούδια στα χέρια, έμειναν για μέρες στο μυαλό μου.
Σκέφτηκα: «Αυτό θα πει αγάπη».
Πηγή: https://www.cnn.gr/news/ellada/story/65757/reportaz-s-ena-koimitirio-gia-mikra-zoa-pics-vid
