Ήταν ένα λευκό σκυλί Ακίτα, ο Χάτσικο ήταν το πιστό κατοικίδιο του Δρ. Χιντεσάμπουρο Ουένο, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο.
Το σπίτι του καθηγητή βρισκόταν στην περιοχή Σιμπούγια του Τόκιο όπου μετακόμισε στο γεωργικό τμήμα στην Κομάμπα στον γεωργικό πειραματικό σταθμό στο Νισιχάρα. Στις 21 Μαΐου 1925, ο Δρ. Ουένο δεν επέστρεψε επειδή είχε υποστεί εγκεφαλικό και άφησε την τελευταία του πνοή στο πανεπιστήμιο. Ο Χάτσικο ήταν δεκαοκτώ μηνών όταν ξεκίνησε να ακολουθάει τον αγαπημένο του αφέντη από το σταθμό για το σπίτι για τα επόμενα εννέα χρόνια. Τίποτα και κανείς δεν μπορούσε να αποθαρρύνει τον Χάτσικο να διατηρήσει τη νυχτερινή του επαγρύπνηση, μέχρι να αφήσει και αυτός την τελευταία του πνοή.
Ο Χάτσικο συνέχισε να πηγαίνει σε σπίτια συγγενών ή φίλων, αλλά και να περιμένει τον κύριό του, ο οποίος κάποια μέρα δεν θα επέστρεφε ποτέ, στο σιδηροδρομικό σταθμό. Η αφοσίωση του Χάτσικο στον αφέντη του έγινε γνωστή σε ολόκληρη την Ιαπωνία, λόγω ενός άρθρου, “Ο πιστός ηλικιωμένος Σκύλος Περιμένει ακόμα την Επιστροφή του Νεκρού αφέντη του για Επτά Χρόνια” στο τεύχος 4 Οκτωβρίου 1933 του Asahi Shinbun (Asahi News).
Με το θάνατό του Χάτσικο, οι εφημερίδες βοήθησαν στην ανέγερση του αγάλματος του στο σταθμό. Λήφθηκαν συνεισφορές από ανθρώπους στις Ηνωμένες Πολιτείες και από άλλες χώρες. Σήμερα, ένα άγαλμα του Χάτσικο αποτελεί σιωπηλό φόρο τιμής και πίστης της φυλής του. Ένα χάλκινο άγαλμα του Χάτσικο ανεγέρθηκε στο σημείο αναμονής του έξω από το σιδηροδρομικό σταθμό Σιμπούγια, ο οποίος είναι τώρα πιθανώς το πιο δημοφιλές σημείο ραντεβού στη Σιμπούγια. Μετά από αυτό δημιουργήθηκε η προτομή του Χάτσικο και εκτίθεται στο Μουσείο Τέχνης του Τόκιο. Το σώμα του αποτεφρώθηκε και η στάχτη του βρίσκεται δίπλα σε εκείνες του αγαπημένου του δασκάλου.
Τον Ιανουάριο του 1924, ο καθηγητής του Ιαπωνικού Αυτοκρατορικού Πανεπιστημίου έφερε στο σπίτι ένα κουτάβι Ακίτα δύο μηνών. Ο Δρ. Χιντεσάμπουρο Ουένο ονόμασε το κουτάβι Χάτσικο. Αυτό το όμορφο λευκό σκυλί συνόδευε τον Δρ. Ουένο στο σιδηροδρομικό σταθμό Σιμπούγια κάθε πρωί, όπου ο Δρ. Ουένο θα το αποχαιρετούσε για να πάει στο πανεπιστήμιο. Κάθε μέρα που ο Δρ. Ουένο επέστρεφε, ο Χάτσικο τον περίμενε στο σιδηροδρομικό σταθμό για να πάνε μαζί στο σπίτι του.
Την 21η Μαΐου 1925 ήταν μία ημέρα σαν τις άλλες για το ζευγάρι όταν το πρωί, ο καθηγητής Ουένο άφησε τον Χάτσικο στο σταθμό Σιμπούγια για να πάει στη δουλειά. Όταν όμως ο Χάτσικο επέστρεψε το βράδυ στο σταθμό Σιμπούγια για το καθιερωμένο τους ραντεβού, ο κύριος του δεν βρήκε από πουθενά. Αν και τον περίμενε ο Χάτσικο, ο Δρ. Ουένο δεν εμφανίστηκε ποτέ.
Ο Δρ. Ουένο είχε πεθάνει νωρίτερα εκείνο το πρωί από εγκεφαλικό επεισόδιο.
Επειδή ο Χάτσικο ανήκε στον Δρ. Ουένο για περίπου ένα χρόνο, πολλοί ήλπιζαν ότι είχαν πιθανότητες να υιοθετήσουν το Ακίτα και να έβρισκε μια νέα οικογένεια μαζί τους, αλλά ο Χάτσικο δεν έδειχνε να ενδιαφέρετε. Έφυγε από την καινούρια οικογένεια και επέστρεψε στο σιδηροδρομικό σταθμό για να περιμένει τον κύριό του. Κάθε βράδυ ο Χάτσικο επέστρεφε στο σταθμό Σιμπούγια και περίμενε τον Δρ. Ουένο να κατέβει από το τρένο των έξι.
Οι επιβάτες άρχισαν να παρατηρούν το Ακίτα να περιμένει καθημερινά στο σταθμό. Κάποιοι από αυτούς γνώριζαν το ζευγάρι όταν ο Δρ. Ουένο ήταν ακόμα ζωντανός και όλοι όσοι άκουσαν την ιστορία του Χάτσικο συγκινήθηκαν. Οι άνθρωποι τον χάιδευαν και του έδιναν φαγητό. Πέρασαν Μήνες, χρόνια. Μια εφημερίδα άκουσε την ιστορία του σκύλου και τότε ο Χάτσικο έγινε διάσημος στην Ιαπωνία.
Ο Χάτσικο έζησε βασικά ως αδέσποτος. Δεν ήθελε να μείνει σε κανένα καινούριο σπίτι που τον καλούσε εκτός του Δρ. Ουένο. Ζούσε στο δρόμο, τσακωνότανε με άλλα σκυλιά και έτρωγε από τα σκουπίδια. Ο Χάτσικο κάποια στιγμή αρρώστησε με δερματικά και άλλα νοσήματα, ωστόσο επειδή είχε πολλούς θαυμαστές, του δόθηκε θεραπεία από κτηνίατρο. Ο Χάτσικο κάποια στιγμή γέρασε, το ένα αυτί ήταν πάνω και το άλλο κάτω και ήταν ταλαιπωρημένος. Η εικόνα του πλέον δεν έμοιαζε με την καθαρόαιμη φυλή των Ακίτα.
Τον Μάρτιο του 1935 ο Χάτσικο τελικά πέθανε. Το γέρικο Ακίτα βρέθηκε σε έναν δρόμο της Σιμπούγια. Περίμενε τον αφέντη του για σχεδόν δέκα χρόνια. Πολλοί άνθρωποι στενοχωρήθηκαν για τον θάνατο του Χάτσικο, και άλλοι είπαν ότι τελικά βρήκε γαλήνη που θα συναντούσε πάλι τον αφέντη του. Η ιστορία της πίστης του Χάτσικο άγγιξε τις καρδιές πολλών ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Στην Ιαπωνία, το άγαλμά του εξακολουθεί να είναι ένας δημοφιλής τόπος συνάντησης στο σταθμό Σιμπούγια. Η 8η Απριλίου έχει καθιερωθεί ημέρα μνήμης του Χάτσικο.
Ημ. Γέννησης 10 Νοεμβρίου 1923
Φυλή : Γιαπωνέζικο Ακίτα,
Ημ. Θανάτου : 8 Μαρτίου 1935 (ηλικία 11 ετών)
Περιοχή : Τόκιο Μετρόπολης Ιαπωνία
Χώρος ταφής : Aoyama Cemetery
Βιογραφία : Warrick L. Barrett
